Sorry of een zoen.

‘Een kaartje naar Harlingen alstublieft.’ Martha kijkt naar de vrouw achter het loket. Kijkt de vrouw haar expres zo lang aan? Ze krijgt het warm. Zou de vrouw het aan haar zien?          ‘Enkeltje of een retour?                                                                                                                              ‘Enkeltje, alstublieft.’                                                                                                                                                Opgelucht pakt ze haar portemonnee. Ze ziet het papiertje met het telefoonnummer van oma en stopt het snel in een ander vakje. Stel je voor dat ze het kwijt raakt. Als ze betaald heeft vraagt ze hoe laat de trein gaat. De vrouw zoekt het op.                                                            ‘Hij vertrekt om tien over tien van spoor elf b. In Zwolle en Leeuwarden moet je overstappen.’                                                                                                                                                              Martha schrikt.                                                                                                                                                        ‘Overstappen?’                                                                                                                                                             ‘Reis  je alleen?                                                                                                                                                             ‘Ja, maar mijn moeder brengt me naar het perron, ze staat verderop,’ zegt ze snel.                     ‘Zeg tegen je moeder dat ze de conducteur waarschuwt, dan helpt hij je met overstappen.’   ‘Ja, dank u wel, dat zal ik doen.’  Ze durft de vrouw niet aan te kijken.                                               ‘Dag.’                                                                                                                                                                         ‘Dag, goede reis.’                                                                                                                                                          Ze slentert door de stationshal, ze heeft nog twintig minuten de tijd. Links en rechts van haar schieten mensen voorbij naar hun trein. Er wordt gezeuld met koffers. Backpackers hangen tegen hun rugzak aan te slapen op de grond. Ze loopt de gang naar de perrons in en kijkt omhoog naar de borden waar de nummers van de sporen op staan.                            Tegen een muur ligt een vrouw voorovergebogen op haar knieën, haar hoofd raakt de grond bijna. Haar lange haar klit bij elkaar en hangt langs haar gezicht. Ze houdt een arm  gestrekt, met in haar hand een plastic bekertje.                                                                                          Martha kijkt omhoog naar de borden. Ze is pas bij spoor 2. Opeens voelt ze dat een hand zich sluit om haar enkel. Er klinkt gerammel van geld.                                                                              ‘Aaah.’ Martha probeert haar been los te krijgen. Ze kijkt om zich heen of iemand haar wil helpen. Iedereen heeft haast. Niemand kijkt. Met een ruk trekt ze haar been weg. Rennen. Haar rugzak schokt van de ene naar de andere kant van haar rug.                                                      Ze stopt en kijkt achterom. De vrouw hangt weer voorover alsof er niets gebeurd is. Martha’s hart klopt in haar keel. Waarom deed die vrouw dat? Ze twijfelt, misschien is dit toch niet zo’n goed idee. Ze kan terug gaan naar huis. Even voelt dat fijn, terug gaan naar haar eigen huis, haar kamer. Naar mam en tante Lydia. Tante Lydia, ze hoort  haar lach en ziet haar hele lichaam schudden. Dat was twee dagen geleden.

Tante Lydia was gebleven voor het eten en ze hadden zo gelachen met z’n drieën. Tot dat oma ter sprake kwam. Tante Lydia gaf mama een briefje met het nieuwe telefoonnummer van oma. Mama wilde het eerst niet aanpakken. Nadat tante Lydia weg was kregen ze ruzie. Dat ene zinnetje bleef malen in haar  hoofd.                                                                                                  ‘Jij kent oma niet zoals ik haar ken hè, dat weet je.’                                                                                         Nee, dat begreep ze niet. Er was maar één manier om er achter te komen. ’s Avonds in bed kwam het plan. ’s Nachts sloop ze haar bed uit en pakte het briefje met het telefoonnummer van oma uit de la van de Chinese kast.

Spoor elf b. De trein staat er al. Ze kijkt of ze een conducteur ziet. Drie wagons verder staat er een in de deuropening. Ze stapt in, de conducteur komt straks wel. Als ze maar vast weg is. Met bonzend hart laat ze zich zakken op een bank. Na een tijdje zet de trein zich in beweging. Ze kan niet meer terug.

Martha loopt heen en weer langs de reling van de veerboot. Tot nu toe is alles goed gegaan. In de verte is een streep land te zien die steeds breder wordt. Een vuurtoren steekt hoog boven de huizen uit. De haven en een pier met poppetjes komen dichterbij. De boot glijdt langs de kade. Mensen lachen en wijzen omhoog. Verderop staan rijen geparkeerde auto’s. Nog twee keer klinkt een laag getoeter, als de trage brul van een reus. Om haar heen beginnen mensen te lopen door de smalle gangboord. Ze pakt haar rugzak en zwaait hem naar achteren.                                                                                                                                                              ‘Au, dank u.’                                                                                                                                                         Achter haar staat een lange jongen met een hand over zijn wang te wrijven. Naast hem  staat een andere jongen te grijnzen. Een gitaar onder zijn oksel geklemd.                                      ‘Oh.’                                                                                                                                                                                  Martha knippert met haar ogen.

‘Wat zeg je dan in zo’n geval?’ zegt de lange jongen tegen de gitaarjongen.                                  ‘Tja.’ peinst de gitaarjongen en strijkt met zijn hand over zijn kin. Alsof hij diep nadenkt.        ‘Sorry of het spijt me of ..’                                                                                                                                         ‘Je geeft iemand een kusje.’                                                                                                                                   De lange jongen keert zijn wang naar Martha en tikt er met zijn wijsvinger tegenaan.               Wat? Is die jongen gek of zo. Ze gaat niet zomaar een vreemde jongen zoenen. Ze kijkt om zich heen.

‘Ik kies voor sorry, maar misschien keek jij niet uit.’                                                                                     Verbaasd over haar eigen reactie wil ze snel doorlopen. De gitaarjongen maakt een buiging en zwaait met zijn arm om haar door te laten. Ze lacht, en schuifelt mee met de stroom passagiers voor haar. Achter zich hoort ze nog zeggen:                                                                            ‘Ik kan zingen en jij met je haar als de ondergaande zon… We zouden een goed duo zijn. Waar ben je op het eiland? Wij zitten op de Vlierbes.’                                                                                  Pff. Wat is dat de Vlierbes? Rare jongens. Martha wil naar de uitgang, straks is ze de laatste van de boot. Ze loopt van het gangboord naar binnen, de trap af. In de grote hal met de uitgang ruikt het naar frituur. Lijven van grote en kleine mensen drukken tegen haar aan. Ze struikelt bijna over de rolkoffers van mensen voor haar. Groepjes kinderen gillen en roepen tegen elkaar dat ze door moeten lopen. Een enorme, wollige hond kwispelt zo hard met zijn staart dat hij steeds haar arm kriebelt. Voetje voor voetje loopt de menselijke slang de loopplank af. Op de kade staan drie treintjes met zes of zeven karretjes naast elkaar opgesteld. Ertussen liggen koffers en tassen op de grond.                                                      Mensen staan aan koffers te rukken. Ze heeft geen idee waar ze naar toe moet, loopt met de mensenmassa mee. Een hek door en de mensen waaieren naar links en rechts uit.        Martha slikt iets weg. Zou ze er zijn? Overal staan vrouwen met grijs krullend haar en regenkleding aan of bloemetjesjurken en een vest erover. Een vrouw met blond stekeltjeshaar en blote armen komt in een draf op haar af. Martha ziet nog net een tattoo van een groot anker met de letters M en L in elkaar gevlochten. De armen trekken haar stevig tegen een zachte borst aan.                                                                                                                      ‘Daar ben je.’